بزرگترین سایت تخصصی معماری مقاله،پروژه،آموزش نرم افزار
رئالیسم یا واقعگرایی
رئالیسم به صورت جامع و کلی به مفھوم حقیقت، واقعیت و وجود مسلم، و نیز نفی تخیلات و امور ناممکن و غیر عملی است.
رئالیسم در ھنرھای تصویری و ادبیات، نمایش چیزھا به شکلی است که در زندگی روزانه ھستند، بدون ھرگونه آرایش یا تعبیر
افزون. در این شیوه از نقاشی درآن ھنرمندبایددرنمایش طبیعت )طبیعت بدون انسان وبا انسان( ازھرگونه احساساتی گری
خودداری کند .
در ھنر نقاشی، رئالیسم به معنای نمایش اشیا و موضوعات به صورت طبیعی است، به گونه ای که نقاش تخیل و ابتکار عمل
خود را در نحوه پیاده کردن آن موضوع دخالت ندھد و ھر موضوع به ھمان گونه که در دنیای خارج دیده می شود در نقاشی به
نمایش در می آید. این سبک نقاشی در اواسط قرن نوزدھم در فرانسه رواج پیدا کرد. در حقیقت به عنوان شاخه ای فرعی از
سبک رومانتیسیزم ) (Romanticismبود که با این ایده که می خواست نمایش دقیقی از زندگی روزمره را نمایش دھد از آن جدا
شده و خود به یک سبک ) (Movementدر ھنر نقاشی بدل شد.
از نقاشان دوره ی اول این سبک می توان به نقاشان فرانسوی:) Jean-Baptiste-Camille Corotاز ١٧٩۶تا (١٨٧٥و Jean
.( اشاره کرد١٨٧٥ تا١٨٢۴ )ازFrancois Millet
رئالیسم یا واقع گرایی، شیوه ای است که در آن ھنرمند باید در نمایش طبیعت) طبیعت بدونِ انسان و با انسان( از ھرگونه
“احساساتی گری” خودداری کند. اما منظور ما از رئالیسم، در اینجا شیوه ی ھنری ای است که از حوالی سال ١٨٤٠به بعد در
اروپا و دیگر نقاط جھان متداول شد.مدت زیادی از میانه ی قرن نوزدھم نگذشته بود که شارل بودلر شاعر و ھنرشناس فرانسوی،
در سال ١٨٤٦نقاشیھایی را می ستود که بتواند”خاصیت قھرمانی زندگی معاصر” را به وصف درآورد. در آن زمان تنھا یک نقاش
وجود داشت که برآوردن این “نیازمندی” را اساس ایمان ھنری خود قرار دھد. و او کسی نبود جز گوستاوکوربه که در بخش قبل از
او نام برده شد. کوربه که به پرورش روستایی خود می بالید و در سیاست از سوسیالیست ھا طرفداری می کرد، ھنر خود را در
سالھای میان ١٨٤٠-٥٠به شیوه ی نوباروک رمانتیک آغاز کرد، لیکن در سال ١٨٤٨در زیر فشار طغیانھای انقلابی که سراسر
اروپا را فرا گرفته بود، کوربه به این عقیده در آمد: تاکیدی که مکتب رومانتیسم بر اھمیت احساس و تخیل می گذاشت صرفا
دستاویزی بود برای فرار از واقعیتھای زمان و او اعتقاد به این امر پیدا کرد که ھنرمند نباید تنھا به تجربه ی شخصی و بی واسطه
ی خود تکیه کند و می گفت: من نمی توانم فرشته ای را تصویر کنم، زیرا ھرگز آن را به چشم ندیده ام!
ھنگامی که کوربه پرده ی “سنگ شکنان” را به معرض نمایش گذاشت، نخستین اثری بود که واقعگرایی برنامه ریزی شده ی او
را به طور کامل در بر داشت.
وی دو مرد را که بر جاده ای کار می کردند دیده بود و آنھا را سرمشق نقاشی اش قرار داده بود.
کوربه آنھا را به اندازه ی طبیعی، با ھیکلی جسیم و حالتی کاملا عادی، بدون ھیچ گونه نشانی از بارقه ی رنج یا حساسیت بارز
نقاشی کرد. در سالھای ١٨٥٥که نمایشگاه ھای نقاشی پاریس در انحصار آثار انگر و دلاکروا بود کوربه با تشکیل دادن نمایشگاه
خصوصی آثار خود را به ھمراه “بیانیه ی واقعگرایی” خود عرضه کرد.موضوعات او بیشتر شکارچیان، دھقانان، کارگران و … بودند.
به بیان او دنیای نقاشی دارای”قوانینی طبیعی” است و نخستین وظیفه ی ھر نقاش این است که به پرده نقاشیش وفادار بماند
نه نسبت به دنیای خارج وھمینجاست که طرز فکر”ھنر برای ھنر” که بعدھا در اروپا رواج یافت بنیان می یابد. کوربه در نقاشی
ھای خود از ھرگونه پیرایه بندی و اغراق احساساتی خودداری می کرد، تا آنجا که معمولا کارھای او را زشت و ناھنجار و غیر
ھنری به شمار می آوردند.
از رئالیست ھای دیگر”انوره دومیه” است که در طی حکومت ناپلئون سوم برای نشریات انتقادی- فکاھی کاریکاتور تھیه می کرد.
دومیه در کارھایش از ھرگونه آب و تاب دادن موضوع خودداری می کرد و واقعیات اجتماعی ھرچند تلخ و وحشیانه را به تصویر می
کشید.
رئالیسم در کلیت خود، اصلاحی در تاریخ ھنر است که به بازنمایی واقعیتِ مورد تجربه ی انسانھا در زمان و مکان معین اشاره
دارد. در این تعریفِ عام، رئالیسم مفھومی متضاد با آرمانگرایی، انتزاعگرایی، چکیده نگاری و رمانتیسم است و از این رو با معنای
ناتورالیسم) ،(naturalismمترادف انگاشته می شود. از جنبه ی صوری، رئالیسم به این دلیل با ناتورالیسم متمایز است که بر
“عام در خاص” تاکید می کند) ناتورالیسم صرفا ” خاص” را چون اساس واقعیت ارائه می کند( از نظر محتوی نیز رئالیسم با
ناتورالیسم متفاوت است، زیرا لزوما به اثباتگرایی و فلسفه ی طبیعتگرانه درباره ی زندگی نمی پردازد. گاه واقع گرایی را در
معنای “واقع نمایی” بکار می برند. که در این صورت مفھومی متضاد با کژنمایی است. برخی نیز شبیه سازی واقعیت را
“واقعگرایی بصری” می نامند. و آن را از واقعگرایی مفھومی جدا میکنند.
رئالیسم به مثابه یک روش ھنری، قابل تعمیم به بسیاری از آثار ھنری – صرف نظر از سبک یا اسلوب معین – است. رئالیسم را
در آثاری می توان شناخت که ھنرمند از سطح ظواھر عینی فراتر رفته، حقایقی از روابط گوناگون و پویای انسانھا با یکدیگر و با
محیطشان را بیان می کند و به طور کلی با مسئله ی “انسان چیست و چه می تواند بشود” درگیر می شود. نقاشانی چون
رامبراند، گویا، وانگوگ، پیکاسو، لژه و بسیاری از ھنرمندان دیگر، آثاری واقع گرایانه آفریده اند. در برخی از این آثار روشھای
کژنمایی، انتزاع و چکیده نگاری به کار رفته است.رئالیسم چون یک آموزه یا نظریه ی ھدفمند، در میانه ی سده ی نوزدھم،
واکنشی در برابر خصلت آرمانی کلاسی سیسم و خصلت ذھنی و تلقینی رمانتیسم بود. واقعگرایی سده ی نوزدھم بر تفسیر
ھمه جانبه ی زندگی اجتماعی و تجسم دقیق سیمای زمانه تاکید می کرد.) از نظریه پردازان اصلی آن، شانفلُری و دورانتی
بودند(.ادامه ی جنبش رئالیسم سده ی نوزدھم به دو جریان امپرسیونیسم و ناتورالیسم – به خصوص در ادبیات –
انجامید)واقعگرایی اجتماعی، رئالیسم سوسیالیست، واقعگرایی نو(
نمونه ای از نقاشی ھای رئالیسم
نمونه ای از نقاشی ھای رئالیسم از اثار Camille
……………………………………………………………………………………….
برای هرچه بهتر شدن مطالب سایت ما را از دیدگاه سازنده خود آگاه سازید.
